Iga Święcicka

Iga Święcicka (ur. 1967) to ceniona malarka i doktor sztuki, urodzona w Polsce. Jej edukacja artystyczna obejmuje studia w Instytucie Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, gdzie miała przyjemność studiować w pracowni malarstwa pod kierunkiem profesor Ewy Pełki i profesor Urszuli Ślusarczyk. Doktorat zrealizowała pod opieką profesora Ryszarda Ługowskiego. Obecnie mieszka i tworzy w Warszawie, gdzie rozwija swoje artystyczne i teoretyczne podejścia do sztuki.

Iga Święcicka jest twórczynią pojęcia „Forma Wewnętrzna” oraz „Forma Aktywna”. Jej działalność artystyczna obejmuje malarstwo, wystawiennictwo i kuratorstwo. Zdobyła uznanie za ponad 20 wystaw indywidualnych oraz 50 zbiorowych, prezentując swoje prace nie tylko w Polsce, ale także za granicą, m.in. we Francji, Włoszech, Argentynie, Kanadzie, USA i na Ukrainie. Jest także stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Współpracując z Fundacją Pionowy Wymiar Kultury oraz Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, Święcicka angażuje się w różnorodne projekty kulturalne. Uczestniczyła również w konferencjach i panelach dyskusyjnych, zwracając uwagę na konteksty ducha i ducha czasów współczesnych. W ramach tych działań wzięła udział między innymi w Międzynarodowej Konferencji „Homo Spiritualis XX, XXI w.” – Collegium Maius Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Artystka porusza się w obszarze sztuki konceptualnej, tworząc własne koncepcje teoretyczne i założenia ideowe. Jej strategia twórcza opiera się na przekonaniu, że sztuka wynika z wewnętrznej potrzeby. Jej obrazy są jak malarskie haiku, zwięzłym językiem informacji, nie tylko wizją symbolu, ale także synonimami słów i pojęć. Święcicka sięga do kanonu i ramy, korzystając z najprostszych form geometrycznych. Przestrzeń, którą tworzy, nazwała „formą wewnętrzną”, obrazem pamięci – engramem. Maluje, traktując to jako ekspresję procesu poznawania, używając własnego paradygmatu, alfabetu kształtu i barwy, aby wyrazić treści wcześniej wyrażane prozą. O swojej twórczości mówi: „Recepturą dla mojej sztuki jest tradycja, klasyka formy, a przyprawą emocja”. Jej prace są zatem subtelne, ale głęboko przemyślane, wprowadzając widza w świat formy i emocji, tradycji i nowoczesności.